به درک که هر کاری کردم و هر اتفاقی افتاد.
دیگه خسته شدم از این که تینقدر خودم رو به خاطر کار کرده و نکرده متهم و سرزنش کردم.
واقعا نمیدونم چرا حالیم نمیشه که توی این سن داشتن این تعداد موی سفید توی سرم عادی و طبیعی نیست.
از بس که در طول زندگیم از حرف مردم ترسیدم و به خاطر این که سرزنش نشم کاری رو کردم که دوس نداشتم انگار عادت کردم.
خیلی تو زندگیم به ادمای دور و برم باح دادم خیلی زیاد.
ولی از ادمای دور و برم اینقدری که براشون وقت و انرژی و احترام و حتی پول صرف کردم دریافت نکردم.
البته این از تربیت بد من ناشی میشه.
این که همیشه سعی کن نایس باشی.
این بدترین حالت ممکنه برای یه ادم و من دیگه نمیخوام اینطور باشم.
نمونش این دختر فامیل احمقم که یه کار ساده ای ازش خواسته بودم و خودم واقعا گیر بودم و بهش رو انداختم و الان طبق معمول دست منو گذاشت توی پوست گردو و بدقولی کرد.
ازش بدم میاد.
درباره این سایت